Coffee’yle sabah yürüyüşü. Çıkmaz sokağa dönen köşedeki meyve ağacı neyi var neyi yoksa dökmüş, yerler ezilmiş çürümüş yemişlerden likör gibi kokuyor. Başında bir kadın, ağacın dalından koparıp koparıp şapır şupur yiyor. Coffee kadına hamle yapmaya yeltenirken hafif bir kayışı çekme hareketiyle uygun adım geçiyoruz. Arkadan kadının sesi yetişiyor.
Yazsam iyiydi. Halbuki tüm gün etrafında dolandım. Onu yaptım, bunu yaptım. Yaptım yani. Bir dolu şey. Boş durmadım. Ama yazsam iyiydi. Yazmadım. Şimdi de yazmama halimi yazıyorum. Bu bir yazı mıdır, size soruyorum.
Günün umut nesnesini takdim ediyorum. Yokluğumuzda nöbet tutmuş, bizi beklemiş, sürprizini patlatmış, minik yapracığını içine ektiğim küçük kahve fincanından dışarı salmış şu mum çiçeği. Yapraklar tüm kış ikiydi, şimdi üç. Gerisi değil güç müç. Yaşam şu tipitoş haznede. İşte vizyon işte görüş. “Yazsam İyiydi” okumaya devam et
Coffee’yle bu sabah baharın habercisi sıcak güneşin, ılık rüzgarın tatlı miskinliğiyle Pazar yürüyüşüne çıktık. Bayırda baharlar açmış, kuru otlar yerini yeşillenmeye, çiçeklenmeye bırakmış. Martılar, kargalar tepede fır dönmede, deniz ve toprak kokusu rüzgarla süzülmekte. “Diyaloglar: Çocuk ve Köpek” okumaya devam et
Yine aynı şey
Hep aynı şey
.
Bir elinde top
Öbüründe kemik
Sırıtan kelle
Adım adım ilerlemekte
.
Çember daralır
Burunlar havalanırken
Heyecan dorukta
Kuyruklar salınımda
.
Kim getirecek topu ha,
Kim getirecek?
Koşup alan kemiği kapar
Sona kalan dona yatar
.
Dön babam dön
Atanı kolla
Gözlerin baktığı
Menzili hesapla
.
Hadi şimdi
Fırla oğlum
Yakala!
.
Hop
Dur orada
Yetti ama ha
.
Kendini sahibim falan mı sandın
Ahmet ağa?
İki kemik üç topa
Kimi kandırıyorsun Allah aşkına?
.
Yok öyle yağma
.
Köpeğim ben köpek
Soytarın değil, haşa
Sen ufuklara bakadur
Hadi bana eyvalla
İnsan çocuğunu, kardeşini, babasını ve elbette bir kadını terkedebilir, bunların hepsini terketmek için geçerli sebepler bulunabilir, ama bir köpeğe belli bir süre baktıktan sonra terk etmeye kimsenin hakkı yoktur, demişti babası bir seferinde, o zamanlar henüz çocuktu ve bütün aile İpanema’da yarım düzine köpeğin gelip geçtiği bir evde yaşıyordu. Köpeklerin insanlarla yaşayabilmek için bastırdıkları kimi içgüdülerini tekrar ve tam anlamıyla geri kazanmaları imkansızdır. Sadık bir köpek sakat bir hayvandan farksızdır. Bu bağı bizim bozmamız mümkün değildir. Köpek bozabilir, ama bu epey nadir görülür. İnsanın buna hakkı yoktur, demişti babası. s. 18-19
“Kana Bulanmış Sakal” okumaya devam et
MINDMILLS 