Geçiyor

Hemen şimdi, oturur oturmaz yazıyorum. Başka türlü olacağı yok. Geçerken uğradım yazdım, çok kalamayacağım üzgünüm. İçimden değil, elimden gelen bu.

İnsan madden manen olacağını bildiği bir şeye ne kadar hazırlanırsa hazırlansın başına gelmeden anlayamayabiliyor. Anca başına gelince, içine girince, olay gerçekleşince. Ya, işte böyle gizemli gizemli konuşuyorum. Neden? Daha anca dakikası oldu, Jüpiter Akrep’e girdi de ondan. Şu onüç ay benden zırnık laf alamazsınız. Gizliliği gizemi büyütüyor, onunla gelişiyoruz. Uuu. Nokta. 

Son Ütücü

Duygular ütülenebilir mi? Kuaför koltuğuna oturmuş, sıcak fön eşliğinde saçlarımın dümdüz taranmasını seyrederken aklıma bu düşüyor. Bir de zamanında ikmale kaldığım lise bir biyoloji dersi. Negatif iyonlarla pozitif iyonların ilişkisi. Dalgalı saçlardan düz saçlara geçişin basit, kolay tasviri. Gerçekten böyle bir şey miydi?

Yaşamak

Kaldığım yerden devam ettim. Boyadım. Çiçek yapraklarını hardal sarısıyla kontürledim, insan figürüne etten candan gül pembesi ten rengi verdim. Ağaç pozunu seçmişim, farkında değilim. Bana en sevdiğin yoga pozuna gir, kal desen işte bunu yaparım. Hem de sol ayağımın üstünde. Tam böyle.

Lotus

Meditatif boyama sanatlarında bugün. İşte günün siftahı. İçim içime sığmıyor.

Tatilci

Gece

Hava açık, gök dolunaya doğru, Jüpiter henüz batmış, deniz özlenen süt ve liman dinginliğinde. Coffee deniz ve kumsal yorgunu, patilerinin altı sıcak taş yanmalarından pembe pembe. Sadece o değil, bir de denize kaybedeceğinden korktuğu ana ve (özellikle) babasının arkasından uluma meselesi var. Denize gir desen girmez, otur bekle desen oturmaz, anca taş atarsın, o koca ön patileriyle sıska arka bacaklarının üstünde titrek titrek kocaman taşları sürer, sürükler, sahile kadar getirir, son kertede kafayı suya daldırıp dişsiz dişleriyle taşı kapar, kumsala koyar ve havlar. Hani, nerede yenisi?