Duruyorum

Uzun bir aradan sonra masama oturup bir tütsü yaktım (adı healing), müziği açtım (Ibrahim Maalouf), defterimi çekmeceden çıkardım (kendi yeşil, kırmızı beyaz sicimle kapağından bağlı), kalemi elime alıp yazmaya başladım (ince uçlu, metalik kırmızı kapaklı).

Durdum.

Bu ara istemediğiniz şeylere kendinizi zorlamayın manasında bir yazı çıktı karşıma. O mecbur hissetme halime bir göz kırpar gibi.

Sabah çalan telefonu açmamış, hala geri dönmemiştim. O dönmemişliğin üstümdeki yükü.

Ayrıca iki kere mesaj atıp da tek bir yanıt bile alamadığım iş münasebetim de yine benim ilgimi bekliyordu. Aç ara. (Hesap?) sor. Takip et. Sonuçlandır.

Nasıl da istemiyorum. Nasıl da mecbur hissediyorum.

Ay Oğlak’ta. O sıkışık, mecbur hissetmeli duygu durumları. Yap(a)mazsan eksik, başarısızsın. İyi hissetmek için -meli, malısın. Hedef koy, planla, tamamla. Tema bugün yarın bu.

Durup düşündüm.

Zaten hep düşünmüyor muyum? Evdeyken de, yürürken de, iş yaparken de, okurken de, izlerken de, bazen uyurken de!

Belki durup düşünmüyorum.

Bedenim bir yerde sabit olsa da durmak eylemi zihin durmuyorsa mış gibi yapıyor. Görüntü var, ses yok.

Bugün durup düşünüyorum. Bu masada, az önce kalemle kağıt üstünde, şimdi klavyede ekran karşısında.

Böylesi bir durmayla esas beni mecbur edenleri anlıyorum.

Şimdi o dönmediğim telefon, bana dönmeyen mesaj ve diğer dışarıda bekleyenlerim aslında benim beni ne zamandır beklediğimi, mecburiyetimin aslen kendime olduğunu gösteriyor.

İşte bu durma haliyle geçip giden bir şeyler bir şeyler dolu dolu gelip yükseliyor taşıyor. Durmaktan kaçmak bundan mı? Durunca hepsi hepsi tsunami gibi üşüşüyor.

Hiçbir şeyi zorla, istemeden yapmamak cümlesini çekip aldım ya bir yerlerden. Öyle yapayım o zaman bugün. Tüm ona buna mecbur hissetmelerime karşın, kendimi kendime mecbur edeyim. Sanırım bugün bana en iyi gelecek olan bu.

Kendimle durmak.

Duruyorum.

Başardım mı, tamamdır.